Van hier het vervolg van de Camino Del Norte met Theo.
Wij zijn door een schitterend landschap gelopen. Weidse uitzichten. Wij overnachten in albergue Arco Iris.
Wij zijn door een schitterend landschap gelopen. Weidse uitzichten. Wij overnachten in albergue Arco Iris.
Een gezellig onderkomen. Toen wij aankwamen lopen van een lange glooiende heuvel had men twee glazen Bitter Lemon klaar staan, leuk zo'n ontvangst. 20.00 uur gaan we aan tafel dus nog een paar uur wachten. De geuren die uit de keuken komen voorspellen iets belovends. Het inlopen is Theo goed bevallen, hij heeft geen last van zijn voeten. De weersvoorspellingen zijn voor morgen het zelfde als van vandaag. Geeft niet, als het maar niet regent. Ik rook een cigaartje en wij drinken een niet al te beste Rioja. Het wordt iets killer dus schuif ik het horizontale zonnenscherm uit dat nu als een dak boven ons hoofd hangt. Het eten bestaat uit klein gesneden droge spaghetti Bolognese. Wat heb ik de pest aan fijn gesneden spaghetti. Maar goed, honger maakt rauwe bonen zoet.
De bedden waren niet slecht en wij waren met 4 man. Een Finse, een Spanjaard en wij Hollanders.
Morgen bijtijds op.
Albergue Arco Iris (Spaans voor regenboog). Het ligt in een schitterend landschap
Over dit landschap keken wij uit.
Albergue Arco Iris
DAG 14 - DONDERDAG 21/5 GOED WEER, TEMPERATUUR GOED - CAMPLENGO - COBRECES ± 13 km
Wij zijn vanochtend met stralende zon vertrokken. Het onbijt stelde niets voor en oma was een beetje knorrig. Wij lopen naar Cobreces, ongeveer 13 km. Als alles goed gaat dan lopen we door naar Comillas, plus 10 km. Het landschap lijkt op het landschap van enkele dagen hiervoor maar het komt mij ouder over. De aarde straalt iets uit, ja, ouderdom. Ik krijg het gevoel van een oerlandschap.
Wij komen aan in Santillana del Mar. Een plaats waar rijke, vooraanstaande Madrilenen huizen lieten bouwen en er in de zomer gingen wonen. De straatjes zijn geplaveid met authentieke klinkertjes ipv goede voornemens. Hahahaha, grapje!
Links van het huis de zijkant van de kloosterkerk van Santa Juliana.
Kloosterkerk van Santa Juliana
Spelende kinderen, voorpoortaal van de kloosterkerk.
Kloosterkerk Santa Juliana,
De oorsprong van Santillana ligt in een klein klooster dat later een kloosterkerk werd. Dit stadje is één van de best bewaarde monumentale plaatsen in Spanje. De kerk had een speciale afdeling voor de opvang van pelgrims, armen en behoeftigen.
Zo wordt het brood afgeleverd door de bakker.
Plaza Major
Hanggeraniums. Kleurrijk.
Na hier te hebben gedwaald zijn we verder gegaan.
Regelmatig loop ik vooruit om dan te wachten tot wij elkaar weer in het gezichtsveld hebben. Vaak geeft een traject mij een meditatief gemoed. Gedachten komen en gaan. We lopen door prachtige dorpjes zoals Caborredondo (5.7 km) en Ciguenza (9.6 km) Laatst genoemde is een schilderachtig plaatsje temidden van veel (deels) vervallen huizen, paleisjes en manoirs. Je waant je bij wijl en tijde eeuwen terug. Ik sta stil en laat Moeder Natuur op mij inwerken. Doet mij goed. Naast een pijnlijke vinger begint mijn hand ook rood te worden. Geen goed teken.
De kerk San Pedro van Orena.
Een vervallen manoir. Het gebouw straalde iets uit.
De kerk van San Martin de Tours.
Deze kerk met een koloniaal aanzien werd gebouwd in de 18e eeuw. De bouw is tot stand gekomen door giften van een emigrant die als kind naar Peru verhuisde en daar een kapitaal opbouwde. Vandaar deze gift voor de bouw van de kerk. Mischien was het een aflaat om later in de hemel een goede stoel te krijgen.
Omliggende landerijen.
Wij lopen naar Cobreces. In de verte, komende van een berg met stijle afdalingen zien wij de okerrode kerk liggen. Prachtig gezicht. Het zeer nabij gelegen klooster is pastelblauw. Beiden dateren van eind 1800 Wij melden ons aan bij een oude monnik met waarschijnlijk Parkinson. Wij schrijven ons in en krijgen, zoals gebruikelijk, onze stempel. Er zit weer een dag op. Met voldoening kijken wij terug op deze wandeldag.
San Pedro Advincula, geschonken door 2 Andalusische broers
Trappistenabdij Santa Maria de Viaceli. Hier de ingang naar de slaapafdeling.
In Cobreces overnachten wij in de Trappistenabdij Santa Maria. Schoon is het er niet en de spiraalbedden zijn allen voorzien van een houten plank onder het matras. Er is geen avondeten dus zijn wij aangewezen op een wegreaturant aan de overkant van de weg. Het eten is redelijk maar voor Spaanse begrippen duur. Wat ons erg irriteert is de televisie. Overal waar je een horecazaak inkomt staat dat pestding aan. Geluid staat hard. Tijdens het eten wordt in dit geval een bijgerecht Straus-Kahn via de tv geserveerd en als toetje Berlusconi.
Daar zitten wij niet op te wachten, gelukkig staan deze twee gerechten niet op de rekening, hahahaha!
DAG 15 - 22/05 BEWOLKT WEER, TEMPERATUUR GOED - COBRECES - SAN VINCENTE DE LE BAQUERIA +/- 25 KM
Vandaag de voorlaatste etappe in het mooie Cantabrie. Volgens de gidsen moeten deze twee etappes de mooiste etappes zijn van Cantabrie. Helaas, als wij deze ochtend wakker worden regent het enorm. We maken ons klaar, regenzak om de rugzak en de poncho. Dan gaan we op weg.
Richting Comillas (+/- 12 km) Nat komen wij in Comillas aan. In bar Filipinos hebben wij ons brunch, twee grote koffie, stokbrood en marmelade. Geez, wat is dat lekker. Als ik naar buiten kijk is de regen inmiddels gestopt, fijn.
Jammer dat zowel de lucht als het licht vlak en grijs is voor het maken van foto's. Comillas betekent 300+ jaren terug in de tijd. Met de nattigheid, de nauwe straatjes met oude keien en de oude huizen geeft een speciale sfeer. Aan de andere kant van het dorp zien wij de wegmarkering naar San Vincente de la Barquera.
Net voorbij Cara, een schattig dorpje komen we langs een kerkje.
Naam onbekend. Net buiten Cara in Sel de Arriba
Op de punt van de gevel groeit tot onze verbazing een boom, een soort dennenboom.
Heel bijzonder. Zo te zien groeit de boom daar al jaren.
Steeds dichter komen wij bij de kust. Het weer wordt beter en ook hier is het landschap heel erg mooi. Het landschap doet mij denken aan Normandie, Frankrijk. Dan zien wij ver beneden ons San Vincente liggen. Over de rivier ligt een enorme lange brug, Puente de La Maza. In de 15e eeuw is men met de bouw van deze brug begonnen.
Puente de La Maza
Wij gaan de brug over en dan rechtsaf naar het centrum. Wij overnachten vandaag in een, ja wel, een heuse Cult herberg. Het centrum is mooi. Straatjes omhoog en steil. Het is niet moeilijk om de herberg te vinden. En ook hier geldt: het venijn van de dag zit in de staart. Een korte heftige klim en dan zien wij de Cult herberg.
Terwijl wij buiten onze schoenen uittrekken voor we de herberg zelf mogen betreden zie ik ineens Mattheus. Mattheus, der ganz kaput war. Het wordt een erg vrolijk weerzien. Later, na de registratie en de Santiagostempel, praten wij geamuseerd verder. Mattheus heeft nieuwe schoenen gekocht en toen ging alles goed. Hij loopt als een kieviet. Hier leren we ook Norbert kennen uit Duitsland. Een net gepensioneerde leraar engels op een gymnasium. Norbert zullen wij nog vaak tegenkomen en mooie, gezellige tijden mee hebben. Och, en dan de twee Schweizerinnen. Op leeftijd (70+) en toch maar de Camino Del Norte lopen.
Twee Duitse vriendinnen en een stel uit Frankrijk.
Het avondeten was tot nu toe het beste van wat we gegeten hebben. Rijke salades mixta en............ heerlijke vissoep. Hoe groot je trek was, je kon alsmaar blijven opscheppen. Louis, de eigenaar zorgde voor de sfeer terwijl zijn vrouw aria's zong. Vooral klassieke aria's. En wij moesten allemaal meezingen, hmmm!
Het tweede deel van deze etappe voert de Jacobsweg door een aantal van de mooiste dorpjes van Cantabrie. In San Vincente de la Barquera verlaten wij de Cult herberg. Wat een gezellige boel was het daar. Het vinden van de markering, een gele pijl, was moeilijk te vinden. Maar voordat we de tocht daadwerkelijk aanvingen zijn we nog even gaan kijken bij de kerk Nuestra Senora de los Angeles. Deze kerk ligt hoog en vanaf het kerkplein heb je een schitterend panorama over een binnenmeer, het landschap en een deel van de stad. We kunnen niet al te lang blijven dralen. De Camino wacht op ons.
DAG 17 - 24/05 BEWOLKT WEER, TEMPERATUUR GOED - COLOMBRES - LLANES +/- 25 KM
Pendueles
Aan de koffie en taart.
De groepsfoto.
Natuurlijk waren wij daar op een moment dat het eb was. Dus geen geisers, jammer. Daarom heb ik een link geplaatst naar een Youtube filmpje waar de geisers te zien zijn.
En verder gaat de tocht. We lopen een groot eucalyptusbos door en vervolgens steken wij de rivier De Puron over.
DAG 16 - 23/05 PRACHTIG WEER, TEMPERATUUR GOED - SAN VINCENTE DE LE BAQUERIA - COLOMBRES +/- 22 KM
Het tweede deel van deze etappe voert de Jacobsweg door een aantal van de mooiste dorpjes van Cantabrie. In San Vincente de la Barquera verlaten wij de Cult herberg. Wat een gezellige boel was het daar. Het vinden van de markering, een gele pijl, was moeilijk te vinden. Maar voordat we de tocht daadwerkelijk aanvingen zijn we nog even gaan kijken bij de kerk Nuestra Senora de los Angeles. Deze kerk ligt hoog en vanaf het kerkplein heb je een schitterend panorama over een binnenmeer, het landschap en een deel van de stad. We kunnen niet al te lang blijven dralen. De Camino wacht op ons.
Nuestra Senora de los Angeles. Hier ligt het praalgraf van ene niet al te beste Corro. Een inquisiteur.
Het kerkplein van Nuestra Senora de los Angeles.
Idem.
Vanaf het kerkplein was dit het uitzicht. Ver weg ligt Picos Europa.
Wat een prachtig landschap.
Inmiddels lopen we op de Camino del Norte richting Serdio. We passeren met stralend weer een kleine kapel. Het heeft mij vaak verbaasd waarom zo veel kapelletjes maar ook kerkjes en kerken op onmogelijke plaatsen gesitueerd zijn. Richting Pesues loopt de weg door een groot Eucalyptusbos. De geur komt je van grote afstand tegemoet.
Nog even, en dan loop ik door het grote Eucalyptusbos.
Bij Pesues missen wij een gele pijl en braaf lopen wij een bergflank op. Helemaal boven, op de top, komen we op een oud, klein rangeerterrein van de RENF (Spaanse spoorwegen). Geez, waar zijn wij nu terecht gekomen. Geen nood, wij vragen het die oude dame wel op het peronnetje van Pesues.
Hahahahaha, wat was zij blij dat zij tegen ons kon praten. Het maakte haar geen bal uit of wij wel of geen spaans spraken. Het scheen mij toe dat zij al 2.5 uur op het stoptreintje richting Santander wachtte. Ja, maar mevrouw, wij willen...ohh, si, ja maar.........ahh, no habla espagnole. Adando Camino de Santiago. Donde está el camino?
Je kan maar beter niks zeggen en doorlopen. Maar die ogen! Zij dwongen je te luisteren. Toen kwam het. De woorden direccion & puente waren genoeg aanwijzingen om de Camino te vinden.
Wij bedankte omaatje en liepen door.
Smalspoor
Ons interessant gesprek met de dame die wachtte!
Smalspoor
De "puente" die wij moesten hebben voor de aansluiting met de Camino del Norte
Wij naderen het saaie plaatsje Unquera. Maar voor wij daar aankomen zijn wij de rivier Deva overgestoken. Deva vormt de grens tussen Cantabrie en Asturie. Deze plaats is de toegangspoort naar de kloof van La Hermida en de mytische streek Liebana.
Het is niet ver meer naar Colombres de plaats waar wij zullen overnachten. Ik ben erg benieuwd naar het herenhuis Quinta Guadalupe. Maar goed, eerst nog wat kilometers maken.
Spoedig na ons vertrek veranderd het landschap. Wij lopen veel over lokale wegen en snelwegen. Eigenlijk is het niet te begrijpen dat de vele regionale Jacobsverenigingen (die weer vertegenwoordigd zijn in een overkoepelend orgaan) tot doel hebben de Jacobsroute in stand te houden zoals het vroeger moet zijn geweest, maar voor lokale wegen en snelwegen geen alternatieve route hebben. Dat komt omdat de onderlinge verstandhouding niet geweldig is. Iedere vereniging doet maar wat.
Wij hebben ongeveer negen kilometer gelopen over een vluchtstrook van de N-634 Maar in Pendueles gaan wij weer verder over het langeafstandspad dat ons door een schitterend gebied voert.
In Pendueles houden wij een koffiestop. Als we de cantina zien liggen komt ineens vriend Norbert naar buiten. De twee Schweizerinnen zitten op het terrasje aan de thee. Even later komen de twee Duitse meisjes aan. Het wordt een gezellig samenzijn. Norbert probeert mij een spaanse cognac te laten drinken, maar dat doe ik niet.
Een kleine 10 km door het gebied Bufones de Arenillas.
Over Bufones de Arenillas is het volgende te vertellen.
De gaten waar de geisers uitspuiten.
Dit is een bijzonder natuurverschijnsel. De door regen uitgesleten gaten in de kalkrotsen staan in open verbinding met de grotten die in de steile kliffen door het zeewater zijn ontstaan.
Bij vloed stuwt de branding het zeewater de grotten in waarna het zeewater met grote kracht door de luchtgaten naar buiten komt en echte geisers van zeewater veroorzaakt.
En maar hopen.....
Natuurlijk waren wij daar op een moment dat het eb was. Dus geen geisers, jammer. Daarom heb ik een link geplaatst naar een Youtube filmpje waar de geisers te zien zijn.
En verder gaat de tocht. We lopen een groot eucalyptusbos door en vervolgens steken wij de rivier De Puron over.
De Puron.
Het weer is inmiddels goed geworden. Nog even en dan zijn we in Llanes. Weer een eneverende dag. We besloten een pension te nemen. Pension La Guia, gelegen aan een leuk klein pleintje was onbemand en bleef onbemand. Dus maar naar iets anders op zoek. Is gelukt. Na het inchecken en douchen het centrum in. Hier en daar goede wijn gedronken maar niet goed gegeten. Neen, de Spaanse keuken krijgt van mij een
5 1/2
De volgende dag wacht ons een lange tocht, 30 km. Op naar Ribadesella.
DAG 18 - 25/05 PRACHTIG WEER, TEMPERATUUR GOED - LLANES - RIBADESELLA +/- 30 KM
Vandaag gaan wij met mooi weer op stap. Llanes heeft ons niet bekoord. Wij lopen in het oostelijke deel van Asturie. Een deel van deze route gaat over middeleeuwse paden die Helga en ik hebben gelopen vanaf Irun. Ik vind het heerlijk om over deze paden te lopen. Weer gaan wij door bossen, zien we prachtige weilanden, en kruisen wij mooie dorpjes. Dit is een deel van de originele pelgrimsweg. In Celerio passeren wij het klooster van Celerio. Hier ontmoet ik Elenora, een Spaanse uit Irun. Twee dagen is zij mee opgelopen. Zij sprak geen andere taal dan spaans. En toch kan je leuke gesprekken hebben met veel gelach vanwege de taalbarrière.
Wij lopen richting het strand van Boirzu.
De weggetjes zijn begroeit met mooie bloemen. Prachtige kleuren. We hebben even moeite met het vinden van de markering, richting Niembro. Maar Jacob zorgt er wel voor dat we (toevallig??) de Camino vinden.
Niembro is een van de leukere dorpen op deze route. Wij steken de Ria Niembro over. Aan de overkant zien wij het kerkje van Niembro; de kerk van Nuestra Senora de los Dolores. Het ligt er mooi in de zon.
Gezien de tijd kunnen wij niet het klooster van San Antolin bezoeken. Dit benedictijner klooster is gesticht ergens in de 12e eeuw. Behalve enkele ruïnes staat de kerk er nog steeds. Heden leven hier nog enkele Cisterciënzer monniken. Verder is in Playa de San Antolin weinig te beleven. Dus op naar Nueva via Naves.
Naves heeft een mooi en gezellig pleintje, een hotel, een cantina en verder niet veel bijzonders. Dus lopen wij over de oude koninklijke weg (Via Real) door richting Ribadeselles..
Onze weg gaat door een prachtig bosgebied. Heerlijk om daar nu te lopen, koel. Ik ruik de aarde, zie oude bomen en adem een heerlijke lucht. Soms sta ik stil en leg dan mijn hand op een stam. Of op een rots. Stel dat je met hen kan spreken. Tsja, ik maak foto's en vervolg mijn weg. Soms raak ik emotioneel door wat ik zie, voel, hoor, ruik. Het triggert mijn fantasie.
Langs de kust lopen wij verder.We moeten de Ria de Sella oversteken. Het oude gedeelte ligt op de rechter oever. Daar is ook de haven. Deze stad is gezellig. Mooie herenhuizen, bars, restaurants en een gezellige haven. Alleen.................... hebben wij dat laatste stukje (4 km) niet per benenwagen gedaan maar per bus. Het weer sloeg om en ik heb nog nooit zo'n bui meegemaakt als toen. Zelfs Elenora was verbaasd. Het weer is nooit meer goed geworden, wel droog voor een uurtje of twee maar verder........... bah! In de bus op weg naar Ribadesella scheen de zon nog heel even, toen was het gedaan met de pret.
's-Nachts stap ik mijn bed uit. Wat een gedoe zeg met die slaapzak. Eindelijk ben ik uit bed. Ik open het raam verder en kijk uit over de zee. De zilte lucht en de harde wind doen mij mijmeren. Vooral de wind. Heb er altijd iets mee gehad. Mijn gedachten dwalen naar het verleden. Naar wijlen mijn ouders, naar Helga en de kids, naar Boudewijn en Marianne, de vrienden van Van Ouds, naar mensen die ik kende of ken. Ook denk ik aan mijn schoonouders. Zij en wij zijn al sinds een jaar niet meer 'on speaking terms. Zoals Helga
het mooi zegt; a waste of time. Ja, dat is het ook. Misschien keert het nog eens ten goede. Ik denk aan diegenen die na zulk een lange tijd mijn pad weer kruisten. Dan krijg ik de enorme behoefte om naar buiten te gaan. Het is niet echt koud, fliesvest aan, slippers aan en de gang op. Shit.... terug naar de kamer voor mijn cigaartjes. Ik loop door de donkere gangen. Dan de hal en ik neem de deurknop in de hand. Hmmm, niet op slot.
Trap af en de hoek om, tuin uit, straatje over en dan met de slippers in het zand. Het waait hard. De zee gromt. Boven op een van de bergen zie ik een kapelletje. Morgen ga ik eerst daar naar toe. 3 km heen (steil omhoog en dan weer 3 km omlaag). Met de wind om mijn oren, de lichtjes aan deze baai, ik voel mij dankbaar. Wat smaakt dit cigaartje ontzettend lekker. Het ochtendgloren wacht ik maar niet af. Later keer ik terug naar mijn bed. Slapen als een roos? Nee, helemaal niet. Gedachten komen en gaan.
DAG 19 - 26/05 SLECHT WEER, TEMPERATUUR GOED - RIBADESELLA - COLUGNA
+/- 20 KM
Niembro is een van de leukere dorpen op deze route. Wij steken de Ria Niembro over. Aan de overkant zien wij het kerkje van Niembro; de kerk van Nuestra Senora de los Dolores. Het ligt er mooi in de zon.
Eglesia Nuestra Senorah de los Dolores; Niembro
Hoewel het weer erg mooi was heb ik de foto omgezet in zwart/wit. Het spreekt meer.
Verder gaan wij, op naar Playa de San Antgolin. Het strand is meer dan een kilometer lang. De rivier Bedon heeft hier zijn monding.
Kilometer lang strand en... zo zijn er meerdere lange stranden hier.
Gezien de tijd kunnen wij niet het klooster van San Antolin bezoeken. Dit benedictijner klooster is gesticht ergens in de 12e eeuw. Behalve enkele ruïnes staat de kerk er nog steeds. Heden leven hier nog enkele Cisterciënzer monniken. Verder is in Playa de San Antolin weinig te beleven. Dus op naar Nueva via Naves.
Naves heeft een mooi en gezellig pleintje, een hotel, een cantina en verder niet veel bijzonders. Dus lopen wij over de oude koninklijke weg (Via Real) door richting Ribadeselles..
Het pleintje van Naves.
Norberto de Camino zag welk huis voor mij bestemd was. Zpelvouten maken we over al.
Onze weg gaat door een prachtig bosgebied. Heerlijk om daar nu te lopen, koel. Ik ruik de aarde, zie oude bomen en adem een heerlijke lucht. Soms sta ik stil en leg dan mijn hand op een stam. Of op een rots. Stel dat je met hen kan spreken. Tsja, ik maak foto's en vervolg mijn weg. Soms raak ik emotioneel door wat ik zie, voel, hoor, ruik. Het triggert mijn fantasie.
De Via Real
Pineres de Pria ligt niet ver weg. Eerst nog de autowewg oversteken en dan door een smalle tunnel. Dan komt Cuerres, een dorp van niets. Er zijn geen voorzieningen maar dat wisten wij. Dus door naar Ribadesella.Langs de kust lopen wij verder.We moeten de Ria de Sella oversteken. Het oude gedeelte ligt op de rechter oever. Daar is ook de haven. Deze stad is gezellig. Mooie herenhuizen, bars, restaurants en een gezellige haven. Alleen.................... hebben wij dat laatste stukje (4 km) niet per benenwagen gedaan maar per bus. Het weer sloeg om en ik heb nog nooit zo'n bui meegemaakt als toen. Zelfs Elenora was verbaasd. Het weer is nooit meer goed geworden, wel droog voor een uurtje of twee maar verder........... bah! In de bus op weg naar Ribadesella scheen de zon nog heel even, toen was het gedaan met de pret.
In de bus.
Een van de herenhuizen van Ribadesella.
Ons onderkomen, de jeugdherberg.
Na lekker eten en wat flessen wijn nog even een nachtopname van strand en baai maken.
het mooi zegt; a waste of time. Ja, dat is het ook. Misschien keert het nog eens ten goede. Ik denk aan diegenen die na zulk een lange tijd mijn pad weer kruisten. Dan krijg ik de enorme behoefte om naar buiten te gaan. Het is niet echt koud, fliesvest aan, slippers aan en de gang op. Shit.... terug naar de kamer voor mijn cigaartjes. Ik loop door de donkere gangen. Dan de hal en ik neem de deurknop in de hand. Hmmm, niet op slot.
Trap af en de hoek om, tuin uit, straatje over en dan met de slippers in het zand. Het waait hard. De zee gromt. Boven op een van de bergen zie ik een kapelletje. Morgen ga ik eerst daar naar toe. 3 km heen (steil omhoog en dan weer 3 km omlaag). Met de wind om mijn oren, de lichtjes aan deze baai, ik voel mij dankbaar. Wat smaakt dit cigaartje ontzettend lekker. Het ochtendgloren wacht ik maar niet af. Later keer ik terug naar mijn bed. Slapen als een roos? Nee, helemaal niet. Gedachten komen en gaan.
DAG 19 - 26/05 SLECHT WEER, TEMPERATUUR GOED - RIBADESELLA - COLUGNA
+/- 20 KM
Wij vertrekken uit Ribadesella. De lucht is donkergrijs, wij verwachten hevige buien gebaseerd op de real-time buienradar op mijn mobiel. De rugzakken zijn met een regenzak afgeschermd en wij dragen de poncho's.
Eigenlijk gaan we door een heel mooi gebied waar weinig glans afkomt vanwege het weer. Inmiddels vallen de buien op ons hoofd. En maar door gaan. Richting de kust. Door het slechte weer missen we een aantal keren de markering. De Camino voert ons veelal door weilanden op de kliffen met gras tot wel 60 cm hoog. Mijn schoenen worden nat en natter, ja, mijn schoenen zijn het natst van alle schoenen denk ik dan. Geen ontbijt gehad maar dat geeft niet. Op ongeveer 6/7 km van Ribadesella is een dorp aan het strand waar ook cantina's zijn. Omhoog en omlaag gaat ons pad. Ik heb geen oog voor het landschap.
Tot overmaat van ramp voel ik een blaar ontstaan aan beide kleine tenen. Shit! Nooit last van blaren gehad en nu ineens wel. Mijn gemoed wordt er niet beter op. Theo loopt langzamer dan ik van hem gewend ben. Het gaat nog harder regenen, waar ben ik aan begonnen, had beter in de jeugdherberg kunnen blijven.
In Abeu passeren wij een kerkje van San Esteban. Ik kijk er naar en loop door. Via La Vega en Berbes komen we op de N-634 uit. Na een steile klim, het regent nog steeds, komen we uit bij Playa de Moris
Als we in het dorp aankomen zien we dat alles uitgestorven is, zelfs geen spoken. Ah, daar is een tentje open. Als ik om twee koffie en brood vraag zegt die senor dat ie gesloten is. Misschien dat zaakje verder op. Dus nog eens 150 meter door de stromende regen. En ja hoor, ook die tent is dicht. Maar het terras heeft een grote overkapping dus gaan wij daar schuilen. Rugzak af, poncho uit en koud dat het werd. Heb mijn vest aangedaan, keks uit de zak gehaald en een pakje tonijn met uitjes en doppertjes opengemaakt en klaar was het ontbijt. Wij voelen ons geen mens, geen pelgrim, helemaal niets. Ja, zwervers misschien. Het blijft regenen, de zee (afstand 100 meter) is grijs en redelijk woest. Als ik op de kaart kijk stel ik vast dat wij straks de berg over moeten. Fijn vooruitzicht. Shit, ik heb ff de pest aan alles.
Nu verder bloggen op een iets betere manier, tsja,ook ik ben ook maar een mens soms (zoals nu) met nukken of erger.
We passeren de kruising in Santiago Gobiendes richting La Isla. In La Isla aangekomen is de regen opgehouden. Ah, daar is een bar. Weer zo'n fijn moment. Bier en twee pelgrimsmaaltijden voor bij elkaar 12 euro, inclusief koffie toe. We blijven daar een lange tijd zitten. Ons einddoel Colunga is niet ver weg meer. Inmiddels ben ik weer de oude.
Als wij via een mooi dalend pad Colunga binnen komen staat op een heel kleine rotonde een prachtige boom. Met een bijzondere stam. Als ik bij de boom ben aangekomen ruik ik aan de bladeren en leg mijn hand op de stam. Denk dat deze boom misschien wel 300 jaar oud is. Wat mooi!
Eigenlijk gaan we door een heel mooi gebied waar weinig glans afkomt vanwege het weer. Inmiddels vallen de buien op ons hoofd. En maar door gaan. Richting de kust. Door het slechte weer missen we een aantal keren de markering. De Camino voert ons veelal door weilanden op de kliffen met gras tot wel 60 cm hoog. Mijn schoenen worden nat en natter, ja, mijn schoenen zijn het natst van alle schoenen denk ik dan. Geen ontbijt gehad maar dat geeft niet. Op ongeveer 6/7 km van Ribadesella is een dorp aan het strand waar ook cantina's zijn. Omhoog en omlaag gaat ons pad. Ik heb geen oog voor het landschap.
Geez, wat een weer!
Tot overmaat van ramp voel ik een blaar ontstaan aan beide kleine tenen. Shit! Nooit last van blaren gehad en nu ineens wel. Mijn gemoed wordt er niet beter op. Theo loopt langzamer dan ik van hem gewend ben. Het gaat nog harder regenen, waar ben ik aan begonnen, had beter in de jeugdherberg kunnen blijven.
In Abeu passeren wij een kerkje van San Esteban. Ik kijk er naar en loop door. Via La Vega en Berbes komen we op de N-634 uit. Na een steile klim, het regent nog steeds, komen we uit bij Playa de Moris
Zelfs Obelix vergeet wel eens wat.
Als we in het dorp aankomen zien we dat alles uitgestorven is, zelfs geen spoken. Ah, daar is een tentje open. Als ik om twee koffie en brood vraag zegt die senor dat ie gesloten is. Misschien dat zaakje verder op. Dus nog eens 150 meter door de stromende regen. En ja hoor, ook die tent is dicht. Maar het terras heeft een grote overkapping dus gaan wij daar schuilen. Rugzak af, poncho uit en koud dat het werd. Heb mijn vest aangedaan, keks uit de zak gehaald en een pakje tonijn met uitjes en doppertjes opengemaakt en klaar was het ontbijt. Wij voelen ons geen mens, geen pelgrim, helemaal niets. Ja, zwervers misschien. Het blijft regenen, de zee (afstand 100 meter) is grijs en redelijk woest. Als ik op de kaart kijk stel ik vast dat wij straks de berg over moeten. Fijn vooruitzicht. Shit, ik heb ff de pest aan alles.
Toch waakt de heilige Jacob over ons. Hij ziet ook wel van boven af dat het niet geweldig is bij ons. Ik denk dat hij de eigenaar ernstig heeft toegesproken. Je kan toch niet zomaar twee sloebers uit Holanda daar verkleumd, nat en met blaren laten zitten zonder koffie.
De deur gaat ineens open en deze heer vraagt ons binnen te komen voor de koffie. Wat een godsgeschenk is dit. De koffie smaakt zo ontzettend lekker (het was goede koffie zoals overal langs de Camino). We nemen de tijd en nemen een lekkere taart er bij, overgebleven van gisteren, dat was te zien. Ik heb nog nooit zulke lekkere taart gegeten. Wat maakt honger en een zielig gevoel een taart van gisteren (waar volgens mij al van gesnoept was) heerlijk zoet.
Nu de blaren. Schoenen uit, sokken uit. Wat waren die sokken nat zeg. Hmmm, de blaren waren te ver heen. caramba............. dan maar de second skin op de blaren plakken. Tussendoor een derde koffie.
Ik voelde mij een stumper. Op de blaren zitten heeft iedereen wel eens. Maar ik, dat ik op blaren loop is een deuk in mijn ego. Schone sokken uit de zak getrokken en de rest lukraak er in terug geflikkert. Enfin, we moeten door en we gaan door.
Later op de ochtend, door holle weggetjes met grote plassen komen we twee mensen tegen. Hij uit Normandie en zij uit Devon, Engeland. En wat droeg zij voor schoeisel? Sandalen, voor mij 'Jezus' sandalen. Verbaasd vroeg ik haar of zij die sandalen had aangetrokken ivm het weer. Neen, zij is uit Engeland komen lopen naar Santiago en was nu weer op de terugweg, op sandalen. Theo nam het gesprek over en ik keek eens naar haar voeten. Wat 'zien' ik? Hele lelijke voeten met kromme tenen, hamertenen?. En GEEN blaren. Heeft zij nog nooit gehad. Natuurlijk, zij niet, ik wel!
Meewarig keek ik naar mijn schoenen. Nat, natter, natst. Ik bedenk dat de Camino wonderen verricht bij sandalisten en straffen uitdeelt aan schoenisten.
Theo zegt hen gedag en ik brom wat. We gaan omhoog. Wij horen de fransman nog roepen dat over 3 km een leuk zaakje is, hij zag die uitspanning 300 meter van de weg af liggen. Ik moet er niet aan denken om weer te stoppen voor de blaren.Nu verder bloggen op een iets betere manier, tsja,ook ik ben ook maar een mens soms (zoals nu) met nukken of erger.
We passeren de kruising in Santiago Gobiendes richting La Isla. In La Isla aangekomen is de regen opgehouden. Ah, daar is een bar. Weer zo'n fijn moment. Bier en twee pelgrimsmaaltijden voor bij elkaar 12 euro, inclusief koffie toe. We blijven daar een lange tijd zitten. Ons einddoel Colunga is niet ver weg meer. Inmiddels ben ik weer de oude.
Wat moet ik nu?
Horreos; graanschuren al eeuwen qua vorm onveranderd
De boom
In Colunga nemen wij een kamer in hotel El Meson. Wij zijn de enige gasten en worden door de eigenaar heel vriendelijk ontvangen. Eerst maar weer na inchecken aan een glas Rioja. Vino Casa. Beter dan menige Rioja in Nederland. Na twee glazen de man naar de kamer douchen, verkleden en dan naar beneden om te gaan eten. Eten? Dat kan mijnheer maar pas om 20.30 uur. Ach, zet dan maar een fles Rioja neer. Na deze barre etappe gaan wij ons eens goed verwennen.
Het eten was niet geweldig. Toen kwam de eigenaar met nog een fles. Aii, wij moeten morgen weer vroeg op. De eigenaar dronk dapper mee en dat hielp.
EEN ONTSTEKING AAN MIJN VINGER (ER ZITTEN NOG STEEDS GLASSPLINTERS IN, NU RUIM 2 MAANDEN), DE HUID IS FELROOD EN GESPANNEN. DE HELE WANDELING DOOR VANAF IRUN TOT POBENA HEEFT MIJN VINGER GEKLOPT ALS DE SPREEKWOORDELIJKE ZWERENDE VINGER. DE PIJN EN DE GEREDE KANS OP VERERGERING VAN DE ONTSTEKING HEB IK BESLOTEN DE CAMINO VAARWEL TE ZEGGEN. IK STA OP HET PUNT DE CAMINO PRIMITIVO TE LOPEN. DIT IS EEN ONHERBERGZAAM GEBIED EN ZEER DUN BEVOLKT. ALS DAN WERKELIJK IETS GEBEURD DAN BEN IK DE KLOS WAT MEDISCHE VOORZIENINGEN BETREFT.
PLANNING: 31 MEI THUIS. HELGA HEEFT INMIDDELS VOOR MIJ EEN AFSPRAAK MET DE CHIRURG GEMAAKT. WOENSDAG 1 JUNI, MAANDAG 6 JUNI MOET IK WEER TERUG KOMEN EN DAN WORDT ER EEN BESLISSING GENOMEN WAT ER VERDER GAAT/MOET GEBEUREN.
500 KM+ KM HEBBEN MIJN SCHOENEN REEDS GECONSUMEERD.
HELGA EN IK BESLUITEN VOLGEND JAAR (2012) DE CAMINO DEL NORTE AF TE LOPEN VANAF POBENA. DE LAATSTE PLAATS WAAR IK MET HELGA BEN GEWEEST VOOR ZIJ WEER TERUG MOEST NAAR NEDERLAND. BETEKENT DAT IK EEN HEEL GROOT GEDEELTE WEER MEEMAAK, MAAR DAT IS NIET ERG. HET IS EN BLIJFT EEN PRACHTIGE ROUTE MET PRACHTIGE LANDSCHAPPEN, OUDE LIEFLIJKE DORPEN, AARDIGE MENSEN EN HEERLIJKE RIOJA.
HASTA EL PRÓXIMO AÑO!
Don Pablo de Camino
HELGA EN IK BESLUITEN VOLGEND JAAR (2012) DE CAMINO DEL NORTE AF TE LOPEN VANAF POBENA. DE LAATSTE PLAATS WAAR IK MET HELGA BEN GEWEEST VOOR ZIJ WEER TERUG MOEST NAAR NEDERLAND. BETEKENT DAT IK EEN HEEL GROOT GEDEELTE WEER MEEMAAK, MAAR DAT IS NIET ERG. HET IS EN BLIJFT EEN PRACHTIGE ROUTE MET PRACHTIGE LANDSCHAPPEN, OUDE LIEFLIJKE DORPEN, AARDIGE MENSEN EN HEERLIJKE RIOJA.
HASTA EL PRÓXIMO AÑO!
Don Pablo de Camino
